KANTOOR

Ons kantoor ligt op enkele passen van het Justitiepaleis.

Een gebouw dat beelden wekt.

Dat spreekt in symbolen.

Dat ons dagelijks vergezicht vormt.

Wie het paleis nadert, ziet de stad zich openen.

Naar de Schelde.

En verder, naar de wereld.

De architect heeft er een gebaar van licht en adem in gegrift:

gevels die het daglicht vrij laten stromen,

daken die zich ontvouwen als zeilen gespannen door de wind.

Een belofte van openheid.

Een rechtspraak die niet langer schuilt achter bastions,

maar zichtbaar wil zijn.

Aanwezig.

Toegankelijk.

En toch: het oog van de voorbijganger ziet niet altijd hetzelfde.

Soms leest men zeilen, tekens van vrijheid en reis.

Soms vinnen, bijna dreigend,

oprijzend uit een donkere zee.

Geen oordeel over de rechtspraak,

maar een spiegel van wat verbeelding vermag.

Zo vergaat het gebouwen die instellingen huisvesten.

Zij dragen de intentie van hun makers

én de projecties van burgers die hen gadeslaan.

Zoals dit paleis balanceert tussen lichtheid en zwaarte,

zo beweegt ook het recht tussen hoop en ervaring.

Architectuur zwijgt nooit.

Zij fluistert.

Zij suggereert.

Zij verontrust.

Zij wordt een metafoor van steen en glas, geen vonnis.

Want rechtspraak is levend, gedragen door velen:

magistraten, advocaten, griffiers, medewerkers.

En bovenal door het vertrouwen van burgers

die er hun rechten zoeken en verdedigen.

Zoals de albatros van Baudelaire:

majesteitelijk in de lucht,

onhandig op het dek.

Zo balanceert dit paleis tussen ideaal en zwaarte.

Van ver lijken de daken zich uit te strekken als zeilen naar de horizon.

Van dichtbij worden zij vinnen, strak, bijna dreigend.

Het gebouw deelt het lot van de vogel-dichter:

bedoeld om licht en transparantie te belichamen,

maar tegelijk een herinnering aan de moeite

waarmee het ideaal zich in werkelijkheid laat vertalen.

Zo kan deze beschouwing gelezen worden als een allegorie van de rechtsstaat.

Altijd balancerend.

Tussen belofte en beperking.

Tussen verheven ideaal en weerbarstige werkelijkheid.

Tussen openheid en zwaarte.

De rechtsstaat: spiegel van dit paleis.

Verheven en kwetsbaar.

Transparant en beladen.

Altijd in wording.